Vandaag hebben we 35 kilometer gefietst en we zijn nu in Spanje. Vandaag krijgen jullie twee verhalen over DE KLIM. Hoe heeft Nettie het gevonden en ervaren en hoe ik het heb gevonden en ervaren.

Ik geef het woord aan Nettie.

Vanmorgen na het ontbijt van 6.30 uur zouden we vertrekken voor de klim naar Roncesvalles, het Spaanse gedeelte van de Pyreneeën. We zitten nu nog in het Franse gedeelte van de Pyreneeen. maar het was nog donker en we wilde wel zien waar we fietsen. De wandelaars vertrokken al. Het echtpaar dat bij ons op de kamer sliep vertrok om 5 uur met de koplamp op.

Om ongeveer half acht vertrokken we voor de klim naar Roncesvalle. De klim is 28.5 km lang en je gaat met haarspeldbochten omhoog. We hoopte dat het niet zou regenen. Maar het ging regenen en hoe, het viel met bakken uit de hemel. Na 8 km bereikte wij de Spaanse grens bij het plaatje Arneguy. Ik zocht afleiding tijdens het klimmen, keek weer eens naar mijn voorwiel en dan naar de bloemetjes en planten langs de weg. We konden niet ver weg kijken vanwege de mist wat wel jammer was. Als ik op Anita aan het wachten was voelde ik pas hoe koud ik het had en hoe nat ik was. Nat van het zweet en de regen. Wat was ik blij toen de weg naar onderen ging inplaats van naar boven.

We gingen snel een restaurant binnen om op te warmen.  Het zat helemaal vol. Het was een feestdag vandaag iets van de Navarra streek waar we nu in zitten.iets met Maria feesten geloof ik.

Ellen had mij een  envelop meegegeven die ik op een speciaal moment mocht openmaken. Deze envelop heb ik vannacht geopend en gelezen.  Ellen bedankt voor de warme chocolademelk en de lekkere appeltaart, dit was lekker na zo’n tocht en voor je mooie woorden.

De mannen hier dragen baretten. Op de toilet heb ik mij onder een handdoekdroger op  gewarmd en gedroogd.

Ik geef nu het woord aan Anita

Wij sliepen in een huis, wat eigenlijk uit bedden bestond. In de huiskamer stonden twee bedden, op de eerste verdieping waren 3 slaapkamers, elk met 2 bedden, de tweede verdieping bestond uit 2 kamers, ook met 2 bedden en op de overloop stonden nog eens twee bedden. Als je goed hebt geteld sliepen er 16 mensen. Boven het restaurant was een grote slaapzaal waar nog eens 14 mensen konden slapen. Het was elke dag vol met wandelaars en fietsers.

Gisteravond hadden we meegegeten in het restaurant. We kregen een pelgrimsmenu. Wat lag er op het bord. Gebakken ham, kaas, kommetje wat leek op soep, sla en gebakken ei en daaronder friet. Een goede bodem voor de volgende dag.

Vanmorgen om 5 uur vertrok het echtpaar dat bij ons op de kamer sliep, zij kwamen uit Engeland, om richting Santiago de Compostela te gaan.

Wij vertrokken toen er meer licht was, rond half 8. We waren Saint Jean-Pied-de-Porte nog niet uit of we hadden de eerste klim. Een klim die naar het dorpje Arneguy ging dat op een hoogte ligt van 244 meter. Deze klim ging nog goed. De grens van Spanje is bereikt. Toen naar het volgende dorp Valcaros, dit ligt op een hoogte van 365 meter en in het boekje staat vermeld. Het is een klim van 7 tot 9% met wat haarspeldbochten. Jongens ik heb gezweet en getrapt en mijn fiets had kuren. Maar toch aangekomen in Valcaros. We waren vroeg, zij een mevrouw toen ik nog stond te hijgen van de klim en stond te wachten op Nettie. Toen Nettie boven was hebben we wat gegeten, banaan, en heb ik water gehaald. Het water wat we mee hadden gekregen smaakte verschrikkelijk.

Nadat we waren uitgerust gingen we op weg naar Roncesvalles. Dit ligt op een hoogte van 960 meter. Maar voor we daar waren begon het te regenen en we zijn gestopt om onze regenkleding aan te trekken. Geen wolken maar een wolkbreuk ging over ons heen. Dat kregen we allemaal gratis en voor niks. Op een bepaald moment heb ik tegen Nettie gezegd, fiets maar door, ik kom er wel, fiets je eigen tempo.

Mijn fiets had kuren en ik heb het kabeltje regelmatig gedraaid maar niets hielp. Ik ben in ecostand naar boven gefietst met een fiets die soms ook niet wist wat die wilde. Dan ging het goed en fietsen ging lekker en dan leek het of mijn fiets op de rem stond. Op een bepaald moment ben ik telkens, misschien wel iedere 100 meter gestopt, om op adem te komen, de berg te bekijken, zover als het gaat, en dan weer op de fiets naar de volgende bochten. Telkens bij zo’n bocht dacht ik, dadelijk mag ik naar beneden. Maar nee, hij ging omhoog en niet naar beneden. Auto’s die je voorbij reden en dan toeterde en de duim opstaken, goed bedoeld, maar ik schrok er telkens van en reed hierdoor bijna in de greppel. Er waren momenten bij dat ik in tranen was en dacht waar ben ik toch aan begonnen, ik red het niet, ik kom nooit boven. Dan zie je ineens dit bord.

Ik heb de top bereikt en verderop zie ik Nettie. Ik heb geschreeuwd naar haar, IK BEN ER. Nu ik dit schrijf zit ik bijna te huilen. Samen zijn we naar het restaurant gefietst waar ik huilend bij Nettie in de armen ben gevallen, zo blij was ik dat ik het had gehaald.

In het restaurant trakteerde Nettie me op warme chocolade melk met appelgebak en stonden we te trillen van de kou. De traktatie is trouwens van Ellen, de dochter van Nettie, Ellen dankjewel. Ik kan alleen zeggen je moeder is een kanjer.

In het restaurant zaten verschillende mensen van het Jacobsgenootschap en zij waren daar omdat daar een opvangplaats is voor pelgrims. De vrouw rechts op de foto komt uit Erp. De wereld is klein want zij heeft familie wonen in Someren. Tiny van den Tillaard is familie van haar. Zelf heet ze Thea Kanters. Thea vertelde ons dat wij de hel hadden beklommen en dat emoties heel normaal waren.

Thea heeft wat foto’s van ons gemaakt.