Vandaag 55,4 kilometers gefietst. Volgens Strava, onze kilometerteller, hebben we deze week 403,4 kilometer gefietst. Nu klopt dit niet helemaal want ik heb hem soms te laat aangezet. We zitten nu 217 km van Santiago de Compostella af. Het begint op te schieten.

Vandaag kregen we een foto van Jos uit Velden en Henk uit Amsterdam. Zij zijn vanmorgen gearriveerd in Santiago de Compostella. Komende week gaan ze naar huis. Ze appte dat ze met de bus gingen. Och dan zien ze de route nog een keer.

Nettie verteld haar verhaal.

We waren Astorga nog maar net uit of we kregen onze eerste klim al. We gaan richting Cruz de Ferro. Onderweg zijn we naar een dorpje geweest waar de tijd echt heeft stilgestaan. Astorga ligt op 870m en Cruz de Ferro op 1504 m. We fietsen er in 30 km naar die hoogte toe.

Cruz De Ferro is een simpel ijzeren kruis boven op een boomstam op het hoogste punt van de weg, met een hoop stenen er omheen. Het is indrukwekkend. In vroegere tijden was het een bemoedigend teken voor pelgrims dat zij Santiago zouden halen. Symbolisch legde ze een deel van hun last af door het werpen van een steen op de grote hoop. De pelgrims van nu houden het in ere als afsluiting van een fase en een nieuwe stap op hun levensweg. Wij hebben ook een steen neergelegd. Dit was speciaal en grappig om te doen. De steenhoop is de grens tussen Maragateria en El Bierzo.

Onderweg zagen we mooie vergezichten prachtig om te zien. Je probeerde zoveel mogelijk te kijken onder het klimmen en dalen. Een schaapherder zag ik met zijn kudde schapen. Machtig als je zo boven op de berg bent met al het moois om je heen. Dan dalen, wat ik soms wel eng vond, als je niet op tijd remden vloog je. Ik heb de goede raad opgevolgd van Italiaanse mannen voorzichtig met afdalen zeiden ze.

We zitten nu in een hotel en gaan zo eten. tot morgen gr Nettie.

Nu neem ik het over van Nettie.

Voor we vanmorgen vertrokken uit Astorga had ik gisteren nog een legging gekocht. We gingen de hoogte in en dan kan het behoorlijk koud zijn. Vanmorgen had ik dus het volgende aan; BH, hemd, fietsjasje, vest, spijkerjasje en mijn regenjas. Das dus boven. Aan de onderkant mijn fietsbroek en daarover mijn legging en dan mijn regenbroek. Nadat we een uur hadden gefietst heb ik mijn regenbroek maar uitgedaan en later mijn spijkerjasje.

Zoals Nettie schreef hebben we flink moeten klimmen en Nettie heeft een uithoudingsvermogen waar je u tegen zegt. Zij doet een klim en ik moet soms meerdere keren stoppen om weer op adem te komen. Maar goed we hebben het gehaald en daar zijn we allebei trots op.

Nadat we bij Cruz de Ferro wat hadden gegeten gingen we naar de afdaling. We dachten dat het meteen begon maar helaas dat duurde nog even. We mochten zeker nog een kilometer of 5 nog klimmen maar dan gaat het gebeuren.

De afdaling vond ik geweldig. De snelheid, de wind, de natuur, in een woord fantastisch. De afdaling doen we alleen want bij elkaar blijven heeft geen zin. Ik ga namelijk sneller naar beneden dan Nettie.

Op bepaalde punten wacht ik op Nettie en dan gaan we weer. Op een bepaald moment dacht ik dat mijn banden in brand stonden maar ik had niet gemerkt dat er een auto achter me zat. Toen hij mij voorbij reed bleek de lucht van hem te komen. Wat een opluchting.

Zo stond ik te wachten in het dorpje Molinaseca toen onze Spaanse vrienden voorbij kwamen. Om de beurt riepen ze Nettie is coming. Toen ik Nettie zag en het haar vertelde dat haar komst al was aangekondigd hebben we hierover gelachen.

Wij gaan nu slapen. Tot morgen. Anita.