“Wat was jullie hoogtepunt in 2017”, vroeg tante uit Utrecht tijdens het kerstdiner bij mijn schoonzus.

Het bonte gezelschap wat aan de tafel zat waren mijn schoonzus, twee zwagers, buurman, oudste en jongste, tante uit Utrecht en ikzelf. Middelste was er niet, die heeft een vriendinnetje en dan ga je zoals zovelen naar de andere familie. Ook hij. 

Mijn man gaf meteen als antwoord, opa, dat was voor mij mijn hoogtepunt. Voor ik antwoord kon geven werd al door verschillende anderen het antwoord al gegeven. Oma en je fietstocht naar Santiago. Dat zijn twee hoogtepunten mag dat ook? Ja hoor dat mag.

Mijn schoonzus gaf als antwoord dat ze blij was dat middelste zijn diploma van het VWO had gehaald waarop oudste zich afvroeg of zijn moeder ook trots op hem was en of er een hoogtepunt voor hem was. Ja zei mijn schoonzus, ik ben blij dat jij je eerste jaar universiteit met goed gevolg hebt afgelegd en om meteen aan toe te voegen dat ze ook trots was op jongste omdat zij mooie punten haalde op het VWO. Gelukkig voor haar hebben haar kinderen voor de rest van hun leven geen trauma over 2017.

Tijdens het diner bij mijn schoonzus heb ik met verbazing gekeken naar jongste. Ze was echt een hele meid geworden en ze kon praten. Als wij er waren dan zat ze erbij maar zei bijna niets. Ze had echt het hoogste woord. Dus dat was voor mij ook een hoogtepunt. 

Maar ik heb zoveel hoogtepunten gehad in 2017, op alle gebieden. Nu ik dit schrijf weet ik dat veel mensen hun wenkbrauwen gaan fronsen en daar laat ik het bij.

Afgelopen week had ik verschillende hoogtepunten, ze zijn klein maar wel heel belangrijk.

Ons mam had mijn zus en haar man en mijn man en mij uitgenodigd om bij haar op kerstavond te komen eten. We moesten er wel op tijd zijn want ze wilde naar de kerkdienst van 21 uur. We werden ‘s middags om 16 uur verwacht en volgens Nederlandse tijd zouden wij gaan eten om 17 uur maar het werd half 5. Ons mam (84) had heerlijk gekookt en tijdens dit diner kwam van alles voorbij. Verhalen over vroeger, ons pap, ooms en tantes. Ons pap die al 41 jaar niet meer onder ons is maar hij wordt nog regelmatig genoemd.  

Tweede kerstdag waren de kinderen en kleinkind er maar ook ons mam. Voordat ze er waren nog gauw wat boodschappen gehaald en samen met manlief het eten klaargemaakt. Volgend jaar hopen we bij een van de kinderen te mogen eten. 

Dan zijn de feestdagen voorbij en is het weer een gewone “werkweek”. Donderdagavond ben ik een reportage gaan maken bij ons op het plein. Daar werden drie mannen opgesloten in een glazen kooi en gaan daar 43 uur muziek draaien wat nu ook voor het eerst wordt uitgezonden op de lokale radio. Daar werd ik door een wildvreemde vrouw aangesproken met de vraag; dat ben jij toch die naar Santiago is gefietst. Waarop ik ja zei. Ze vertelde me dat ze me had gevolgd en het geweldig vond dat ik de tocht had volbracht. Ik was helemaal verbaasd en werd er best verlegen van.

Maar zij gaf wel de doorslag om verder te gaan met schrijven. Daarom krijgen jullie nu wekelijks een schrijven van mij. Wil je dit niet dan schrijf je maar uit.

Een hele fijne jaarwisseling en tot volgende week.

Anita Buenen