Een paar weken geleden mocht ik een reportage maken bij Brownies&Downies Asten. De reden was dat Anke Joosten hier de nieuwe eigenaar was geworden.

Met een Crowdfunding heeft zij € 75.000 binnengehaald om haar droom te verwezenlijken. Geweldig toch. Tijdens deze opname waren ook de medewerkers aanwezig en eentje met het Syndroom van Down. Haar heb ik ook geïnterviewd en zij is heel enthousiaste en staat graag in de belangstelling en dat deed me denken aan mijn buurmeisje van vroeger.

Buurmeisje werd geboren op 30 april en vond het heel normaal dat er vlaggen en versierde fietsen waren als zij jarig was. We kregen als kind wel eens op ons dak van haar als we geen vlag ??hadden hangen ? Buurmeisje is al jaren geleden overleden maar voor haar doen best oud geworden. Ik denk dat ze 50 is geworden maar zeker weten doe ik het niet.

Ik woonde in een kinderrijke buurt en buurmeisje hoorde er gewoon bij. We wisten niet beter. In die tijd werd zij een mongooltje genoemd maar dat mag tegenwoordig niet meer.

Als het kermis was dan namen wij buurmeisje mee. De reden was dat, als wij haar meenamen wij overal gratis in de kermisattracties mochten want wij waren haar “begeleiders”. Natuurlijk maakte wij daar ook wel eens misbruik van. Buurmeisje vond de rups ? het allerleukste (wij ook) en zij trok opvallend vaak de flos van de bal en dat was weer een gratis rondje.

Als buurmeisje thuis was dan kwam ze regelmatig bij ons een koekje halen. Ons mam had dan een chocoladekoek ? voor haar. Die at ze op en ging dan naar de overbuurvrouw en daar kreeg ze een Bastognekoek. Op een dag had ons mam geen chocoladekoek in huis maar wel Bastognekoeken. Maar, zei buurmeisje; dat lust ik niet. Ons mam stomverbaasd want bij overbuurvrouw at ze wel een Bastognekoek.

Op zaterdag was het auto-wasdag ? en ons pap nam na het wassen van de auto buurmeisje mee in de auto en dan gingen ze een rondje rijden door het dorp en dan was buurmeisje net de koningin. Ons pap moest regelmatig toeteren als er een bekende op straat liep en dan zwaaide ze net als de koningin. Geweldig om te zien.

Zo was er een dag dat ik van ons mam de opdracht kreeg om buurmeisje op te vangen als ze terugkwam van de sociale werkplaats. Buurvrouw en buurman waren niet thuis en haar broers en zus waren er ook niet. Ons mam zelf kon niet want die moest op dat moment de weckketel leeg maken.

Ik ga proberen jullie mee te nemen naar die middag dat ik buurmeisje moest opvangen.

Ik sta netjes te wachten op de stoep bij het tuinhekje toen het taxibusje arriveerde. De deur gaat open en buurmeisje stapt uit. Kijkt me aan maar zegt niks. Ze loopt me straal voorbij en opent het tuinhekje. Ik moet snel zijn want zij gooit het tuinhekje dicht en ik wil niet klem komen zitten.

Buurmeisje loopt naar de voordeur en drukt op de bel. Dit doet ze altijd ook al staat de voordeur wagenwijd open, zij belt aan. Intussen dat zij aanbelt maak ik de voordeur open en komen we in de hal. De hal is niet groot dus ik maak meteen de deur open naar de woonkamer en wacht op buurmeisje. Buurmeisje trekt haar jas uit, hangt deze aan de kapstok (heb ik mijn kinderen nooit kunnen aanleren), trekt haar schoenen uit en zet deze netjes onder de kapstok en pakt haar sloffen. De schoenen staan precies 1 cm van de plint. Hoe ik dit weet, we hebben het allemaal een keer opgemeten.

Ze loopt me weer voorbij en loopt naar de keuken waar ze haar rugzak gaat uitpakken. Broodtrommel, beker en papier. Ze hangt de rugzak aan de haak. Broodtrommel en beker worden op de aanrecht geplaatst, precies 2 cm van de muur af en pakt dan een glas uit de kast en vult deze met een laagje ranja en doet dan water erbij en loopt met het glas naar de woonkamer. Pakt een bierviltje en legt deze op tafel, precies 5 cm van de kant en loopt weer terug naar de keuken. In de keuken pakt ze een blad papier. Tegenwoordig noemen wij dit een A-4tje en komt weer naar de woonkamer.

Dan komt het volgende ritueel. Ze zet de tv aan. Op Duitsland 1 want daar is rond half 5 een muziekprogramma en buurmeisje houdt van muziek. Ze nestelt zich in de hoek van de bank, kijkt naar mij en zegt dan; Hoi Aniet, ons pap en mam niet thuis? Ik antwoord dat haar ouders en de rest van de familie zo thuis zijn en kijk gefascineerd wat ze aan het doen is.

Buurmeisje scheurt het A4tje in repen, kaarsrechte repen van 1 cm breed en legt elke reep netjes in de asbak. Is het blad “op” dan is de asbak vol en gaat ze naar de keuken waar een doos staat waar ze de repen in doet en komt weer terug met nieuw blad papier en gaat ze weer verder. Ik en meerdere kinderen van de buurt hebben het geprobeerd maar we kregen het niet klaar. Repen te scheuren zoals buurmeisje. Onze repen waren kartelig, breder dan 1 cm en soms hielden we maar een stuk papier over wat helemaal niet leek op een reep.